شاه لیر

لیر: فكر می‌كنی لطمه‌های این توفان ستیزه‌خو بر پوست‌مان اهمیت بسیار دارد؟ برای تو چنین است. ولی، در جایی كه درد بزرگ‌تری ریشه دوانده، درد كوچك‌تر به زحمت احساس می‌شود. تو از پیش یك خرس می‌گریزی، ولی در این گریز اگر پاهایت تو را به كام دریای خروشان بكشاند، به دهان خرس پناه می‌بری. جان كه در آسایش باشد، تن زود رنج می‌شود. توفانی كه در جان می است هر گونه احساس را جز آن یكی كه بر قلبم ضربه می‌كوبد از اندام‌های حسی‌ام سلب می‌كند. ناسپاسی فرزند! این آیا به آن نمی‌ماند كه دهانم دستم را كه برای رساندن غذا به سویش می‌آید گاز بگیرد؟ ولی من به سختی تنبیه‌شان خواهم كرد. نه، دیگر اشك نخواهم ریخت. در همچو شبی مثل امشب! آخ! ریگان، گونریل! پدر پیر مهربان‌تان كه با قلبی بخشنده همه چیزش را به شما داد… اوه! این یادآوری راه به دیوانگی می‌برد،‌ باید از آن پرهیز كرد، دیگر بس است.